Prawie jak u mamy.

Co się we Francji jada.

O Francji w kwestiach kulinarnych myślimy często jedynie w kategorii serów i wina, bagietek i croissantów.  Faktycznie w każdym najmniejszym sklepiku znajdziecie szeroki wachlarz najróżniejszych win, i dość bogatą ofertę serów, warto jednak zapuścić się na głębsze kulinarne wody i nie ograniczać się jedynie do tych podstawowych symbolów Francuskiej kuchni.

Najbardziej ekstremalnym przysmakiem jaki próbowałam były ostrygi-huître. Bassin d'Arcachon koło którego spędziłam sierpień słynie z tych owoców morza i eksportuje je do innych krajów w postaci małych zarodków, które dojrzewają w regionalnych wodach innych państw. By ostryga dojrzała do zjedzenia musi mieć co najmniej 3 lata. Nie, nie jest gotowana. Jest zjadana na surowo jeszcze żyjąc- wtedy jest najlepsza. Rodzina u której mieszkałam zajadała się górami tych muszlowców. Eleganckie stosiki leżały na lodzie udekorowane ćwiartkami cytryny.  Ostrygi zamawiane  z restauracji są już zazwyczaj otwarte. Francuzi do jedzenia ich używają specjalnych małych pół okrągłych widelczyków, lub po odcięcia mięśnia przy skorupce wypijają wraz z wodą. Ich smak porównuje się do morskiej bryzy. Faktycznie jest zimna i słona. Ja określiłam to bizarre, Izabella zaś interesant.

Bassin d'Arcachon hodowla ostryg

Jeśli jesteśmy przy owocach morza… Mule to bretońskie danie. Izabella mój specjalista twierdzi, że wszystko co bretońskie jest pyszne. Faktyczne mule są smaczne. Czarno, granatowe skorupki pod wpływem gotowania otwierają się, pokazując wewnątrz jasne delikatne mięso. Te które jadłam były podawane w kremowo-maślanym sosie, który cudownie wyjadało się maczając w nim bagietkę.  Smaku jednak nie można porównać do kurczaka czy ryby. Mięso ma delikatną strukturę i konsystencję, słone, słodkawe w ostatnich nutach na języku.

Quiche. To francuskie ciasto na słono. I nie jest to ciasto które można by porównać z kruchym ciastem na tarte jakie przywykliśmy przygotowywać w Polsce. To tak jakby połączeni ciasta francuskiego i kruchego, o bardzie zwartej konsystencji. To tych najbardziej znanych należy Quiche Lorraine, który jest chyba najbardziej podstawowym z serem. Ale wartym spróbowania jest Quiche Chevre z kozim serem. Chociaż za kozim serem nie szaleje to w tym wydaniu bardzo mi smakowo wał. Jako pomysł na lunch, idealne bo bardzo pożywne, często z warzywami. Po ugryzieniu wylewa się z niego soczysty sok z warzyw które są wewnątrz. Polecam na zimno. Po podgrzaniu ciasto traci swoją chrupkość i sprężystość, a subtelne i chrupiące danie zmienia się w rozmokłą papkę.

Gallete- jeśli sobie to właśnie tłumaczycie na naleśniki, to jesteście w błędzie. Faktycznie wyglądają podobnie, ale jest jedna podstawowa różnica- mąka. Ta używana do zwykłych naleśników jest po prostu pszenna. Ale nie w przypadku gallete. W restauracjach specjalizujących się tym daniem można wybrać spośród wielu różnych propozycji nadzienia w naszym guście,  zawsze na słono. Widziałam w karcie nawet takie, których jednym ze składników był beurre d’escargots czyli masło ze ślimaków. Nie zdecydowałam się. Trochę żałuję. gallete podaje się je złożone w zgrabny kwadracik w towarzystwie cydru. Próbowałam dwa smaki tego dania. Pierwszy- cztery sery. Bardzo sycący pyszny i słony. Mój drugi raz był ze szpinakiem i jajkiem, żółtko jeszcze surowe rozpływało się po przebiciu delikatne błonki. Ale niestety ten wybór był nieudany ze względu na ciasto, które zamiast chrupiące kleiło się do talerza. Słabą wybrałyśmy Crêprie w Arcachon.

 

Crêpe- nie mylić z  to naleśniki na słodko. Narodowym deserem są  crêpe z Nutellą, ale świetne są też z cukrem, słonym karmelem czy kremem z kasztanów. Chociaż krem z kasztanów to ja bym mogła w każdej postaci- najlepiej sauté.

 

Cannelés Bordelais słodkie mała zakalce prosto z Bordeaux. Kształtem przypominają małe babki wielkanocne. Są to jednak ciasteczka na bazie rumu o sprężysto-chrupiącej skartelizowanej skorupce. Smakiem przywodziły mi na myśl figę, chociaż w tej refleksji byłam osamotniona.

Macaronse- cecha podstawowa są po prostu piękne. Francuzi mają ich w milionach kolorów i kochają je za idealny kształt, piękne kolory i burżuazyjny charakter. Są to drogie cacka do jedzenia. Maleńkie ciasteczko to koszt  1 euro. Sam cukier i słodki krem pomiędzy w  smaku jaki zapragniesz. A wszystko to 3 sekundy tęczowej radości. Te ciasteczka są tak ściśle powiązane z francuską kulturą, że na stałe weszły jako motyw do mody w postaci dodatków. I tak można mieć srebrną bransoletkę z motywem, torebkę, zawieszkę, breloczek.

O innych odkryciach będę informować na bieżąco.

Tym czasem jak na studentkę przystało zajadam się jogurtem naturalnym.

Bon appetit!